Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ (30.4.2004)
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
πατρός ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ - Σελ. 6η

Θα αρκεσθώ μόνον στην έκφραση της μυστικής ευγνωμοσύνης μου για τη σημερινή λειτουργική παρουσία σας, γιατί όλοι εσείς, επίσκοποι και κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, αναλαμβάνετε την ευθύνη να προσδιορίσετε το θέλημα του Θεού στη ζωή μου.
Και θα επικαλεσθώ την ευχή του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανού, από τα χέρια του οποίου έλαβα τη χάρη της ιερωσύνης και την έμπνευση της ασυμβίβαστης ομολογίας, της συνεπούς και πεντακάθαρης ζωής και της ηρωικής μαρτυρίας, όπως και την ευχή του πολυσέβαστου και καλοκάγαθου ποιμενάρχου της θεοσώστου αυτής Επαρχίας Μητροπολίτου πρώην Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Αγαθονίκου, το παράδειγμα, η παρουσία, η ευγένεια και η ανωτερότητα του οποίου, αφ’ ενός μεν αποτελούν αταλάντευτο οδηγό στη δική μου πορεία, αφ’ ετέρου δε με επιφορτίζουν με το βαρύτατο χρέος της απόδοσης ειλικρινούς τιμής και βαθειάς ευγνωμοσύνης.

Η ευγνωμοσύνη μου θα εκφρασθεί μόνον στον Τριαδικό Θεό, που για μια ακόμη φορά μου δείχνει Αυτός την αντίθετη με το θέλημα και τις συνειδητές επιλογές μου πορεία και κατεύθυνσή μου. Αυτόν που οικονομεί να οδηγούμαι σε μια επισκοπική χειροτονία που γίνεται κάτω από όρους τέτοιους, ώστε από την πρώτη στιγμή να αναδίδεται το άρωμα της αμφισβήτησης στο πρόσωπό μου, η ευωδία του προσωπικού σταυρού μου, το θυμίαμα της ανάγκης για προσευχή παρά για πανηγύρι. Αυτή τη στιγμή δεν ζητώ τις κοινωνικές ευχές Σας. Ζητώ τις προσευχές Σας. Δεν θα ήθελα η χειροτονία μου να κλείσει με χειροκροτήματα. Θα προτιμούσα η νέα μου ζωή να ανοίξει με κραυγές ικεσίας. Ζητώ τις πρεσβείες του προστάτου μου Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, του Αγίου Παντελεήμονος, του οσίου Αρσενίου του Καππαδόκου – λείψανα των οποίων φέρω επί του στήθους μου – του οσίου Σίμωνος του Μυροβλήτου και της Αγίας Μυροφόρου Μαγδαληνής.
Λίγες μέρες πριν εγκαταλείψω τα εγκόσμια είχα επισκεφθεί τον μακαριστό πατέρα Πορφύριο. ΄Υστερα από ένα αποκαλυπτικό ξεδίπλωμα του εαυτού μου, κατελήφθη από έντονη αγωνία, μεγάλη ανησυχία και για αρκετή ώρα κάθιδρος μου επανελάμβανε πως θα πονέσω πολύ στη ζωή μου. Τον ερώτησα επίμονα αν θα έπρεπε να αποτρέψω τα σχέδιά μου. ΄Υστερα από λίγα λεπτά δακρυρόου σιωπής, η αγωνία του μετεστράφη σε γλυκύτητα και ελπίδα και τελικά με ασπάσθηκε και μου έδωσε την ευχή του. Η προσδοκία του σταυρού απετέλεσε τον άξονα της ζωής μου. Αποφάσισα αφ’ ενός μεν να εμπιστευθώ απόλυτα στον Θεό την ευθύνη του μέλλοντός μου, αφ’ ετέρου δε να μην αρνούμαι ποτέ τον σταυρό μου. Αυτήν τη στιγμή νομίζω αρχίζει η ανηφόρα μου. Με την πεποίθηση ότι η εκλογή μου δεν αποτελεί επιβράβευση, αλλά δοκιμασία, ότι την τιμή μπορώ να την αρνηθώ όχι όμως και τον σταυρό μου, ότι η βούληση του Θεού δεν εκφράζεται με τις επιλογές μου, αλλά φανερώνεται με τις αποφάσεις Σας.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι άγιοι αρχιερείς, αγαπητοί συμπρεσβύτεροι, προσφιλείς διάκονοι, πιστέ λαέ του Θεού, στην κρίση, τη βούληση και τη συνείδησή σας παραδίδω το μέλλον και τη ζωή μου.
«Εγώ δε ουκ απειθώ ουδέ αντιλέγω» και ουδέ αντιλέγω σημαίνει ουδέ κάν διερωτώμαι.
«Κύριε, ποίησόν με οίον θέλεις και ως θέλεις, κάν θέλω κάν μη θέλω».
«Αυτώ πρέπει πάσα τιμή, προσκύνησις, δόξα και κράτος εις τους αιώνας. Αμήν».