Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ (30.4.2004)
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
πατρός ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ - Σελ. 2η

΄Ηταν κάτι που περισσότερο το θαύμαζα και καθόλου δεν επιθυμούσα. Κάτι πολύ μεγάλο μέσα μου, αλλά για άλλους, παρά ένας στόχος για μένα. Κάτι που, κι αν το μελετούσα και ξόδευα χρόνο μαζί του, δεν θα το κατανοούσα. Ομολογώ ότι αναλαμβάνω μια τεράστια ευθύνη – δυσανάλογα μεγάλη προς τη φαινομένη τιμή -, όντας όμως συνειδητά εντελώς ανέτοιμος. Λυπούμαι πραγματικά μήπως ο κόσμος της Ανατολικής Αττικής, της Μεσογαίας και Λαυρεωτικής πληρώσει το τίμημα του αιφνιδιασμού μου και της ενδεχομένως απερίσκεπτης συγκαταθέσεώς μου.
Αλλά και οι πολυδιαφημιζόμενες ικανότητες και τα χαρίσματά μου δεν νομίζω πως αποτελούν προσόν αλλά μάλλον μειονέκτημα, διότι απομακρύνουν την ελπίδα του «σημείου» και της θεϊκής επέμβασης από τη διακονία μου. Το να τα καταφέρει ένας έξυπνος, ικανός ή μορφωμένος δεν ξενίζει. Το να πετύχει όμως ένας απλός και ασήμαντος άνθρωπος στο ιερό έργο της αποστολής του αυτό αποκαλύπτει τον Θεό.
Είμαι και θεολογικά πτωχός. Πώς λοιπόν να αναλάβω μια διακονία που το βασικό της στοιχείο είναι η βιωμένη θεολογία; Ούτε ο τύπος μου, ούτε οι γνώσεις μου, ούτε η ζωή μου, ούτε ο προσανατολισμός μου, ούτε η λογική, ούτε το συναίσθημα, ούτε η βούλησή μου φαίνεται να συνεργάζονται προς την προοπτική της αρχιερωσύνης. Αυτός είναι ο λόγος που πάντοτε απέφευγα να συναινέσω προς μια τέτοια εξέλιξη στη ζωή μου.
Το σφυροκόπημα όλων αυτών των σκέψεων με οδηγεί στο αποκαρδιωτικό συμπεράσμα ότι οι άξιοι δεν υπάρχουν πια στις μέρες μας ή υπάρχουν μεν, αλλά η Εκκλησία δεν τους αναγνωρίζει, ή τους βλέπει, αλλά δεν τους θέλει. Μόνον έτσι θα μπορούσε να καταλήξει στη δική μου επιλογή, στην άκομψη ομολογία της τραγικής έλλειψης προσώπων. ....Και τώρα; Τώρα ψάχνω το ένα και μοναδικό «σημείο» της συναινέσεώς μου και δεν το βρίσκω. Τον ένα λόγο της συγκαταθέσεώς μου και δεν υπάρχει. Τη λογική της πράξεώς μου και δεν την αναγνωρίζω. Σκανδαλίζομαι με τον εαυτό μου. Αφού καταλαβαίνω ότι η Εκκλησία μας προτιμά τη συστολή και την άρνησή μου, γιατί εγώ ξεγελάσθηκα και συναινώ; Το μόνο που μου μένει είναι να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από τον Κύριον και την Εκκλησία Του για το αμάρτημα της αποδοχής μου.
Από την άλλη πάλι πλευρά, ίσως η ευκολία των αρνήσεών μου να αποτελεί παγίδα ψευτοταπεινοφροσύνης ή, στην καλύτερη περίπτωση, έκφραση ιδιορρυθμίας, ίσως δειλίας ή πάλι ανεπίτρεπτα προκλητικής παρρησίας. Γνωρίζετε Εσείς, Μακαριώτατε, πως εγώ ο ίδιος Σας αρνήθηκα την εγγραφή μου στον κατάλογο των εκλογίμων προς αρχιερατείαν προ τεσσάρων περίπου ετών, η οποία τελικά έγινε κατά την απουσία μου στο ΄Αγιον ΄Ορος. Παρά την ευγενή και ταπεινή πίεσή Σας, δεν δέχθηκα την τιμητική για μένα θέση του εκπροσώπου Σας, μάλιστα σε ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την Εκκλησία μας. Αργότερα, αρνήθηκα επίμονη πρότασή Σας να εκλεγώ επίσκοπος με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ πως απαξιώνω την αρχιερωσύνη. Προ διμήνου, όταν πληροφορήθηκα την εμπλοκή που προκαλεί το πρόσωπό μου στην όλη πορεία του εκκλησιαστικού προβλήματος, Σας ξαναπρότεινα, εγγράφως αυτή τη φορά, τη διαγραφή του ονόματός μου από τον περίφημο κατάλογο.
Παρά ταύτα, αυτή τη στιγμή υπάρχει μπροστά μου η απόφασή Σας που περιμένει άμεσα την υλοποίησή της. ΄Ολα μου δείχνουν ότι η εκλογή μου για τη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής δεν έχει καμία σχέση με τις επιλογές μου, κάτω δε από τις παρούσες συνθήκες δεν αποτελεί με κανένα τρόπο τιμή, αλλά μόνον ξεκάθαρη περιπέτεια και ίσως βαρειά δοκιμασία, πράγματα που μου αποκλείουν κάθε δικαίωμα να αρνηθώ το σταυρό μου και καθιστούν την ενδεχόμενη άρνησή μου μεγαλύτερο αμάρτημα από την ταπεινή, χωρίς καμία λογική, συναίνεσή μου. Αυτό είναι το μόνο ελαφρυντικό μου.