ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

 


 


 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 








































































































 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



















































































 

 

 

 

 

ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Ε-ΜΑΙL
(ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ)

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ HARVARD MONAXOΣ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ
 
 Ο φιλομαθής Κωνσταντίνος Καβαρνός, αποφοίτησε με άριστα από το Γυμνάσιο και στη συνέχεια έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ξεκίνησε με σπουδές στη Βιολογία, Βοτανολογία, Φυσική Ανθρωπολογία και Βιοχημεία, καθώς ήθελε να γίνει γιατρός, άλλαξε όμως γνώμη και σπούδασε φιλοσοφία.
Γνώριζε απταίστως την Ελληνική, Αγγλική, Γαλλική, Αρχαία Ελληνική και την Λατινική Γλώσσα. Εξέδωσε πάνω από εκατό βιβλία, ενώ πολλά άλλα παρέμειναν αδημοσίευτα. Με την εργασία του, «Ο Βίος του Ατόμου κατά τον Πλάτωνα εν σχέσει προς τον Χριστιανισμό και την νεωτέρα Φιλοσοφία», κέρδισε το 1941 στο Χάρβαρντ το βραβείο «Francis Bowen Prize».
Μετά τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό, το 1945 κέρδισε και πάλι το βραβείο «Francis Bowen Prize» για τη μελέτη του «Το Πρόβλημα του Προορισμού του Ανθρώπου εντός της Φιλοσοφίας του Πλάτωνος».Το Χάρβαρντ τον κατάταξε ανάμεσα στους διαπρεπείς φοιτητές του, τον εξέλεξε ως «Sheldon Fellow» και του έδωσε τη δυνατότητα, καλύπτοντας όλα τα έξοδα του, να ταξιδέψει σε χώρες του εξωτερικού, ώστε να μελετήσει τα διάφορα φιλοσοφικά τους συστήματα και να γνωριστεί με προσωπικότητες επιστημόνων. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία και αλλού. Στην Ελλάδα γνώρισε και συζήτησε τις σύγχρονες φιλοσοφικές θεωρίες με τον τότε πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Ιωάννη Καλιτσουνάκη, με τους καθηγητές της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Θεόδωρο Βορέα και Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο και με τους καθηγητές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνο Θεοδωρίδη και Ιωάννη Ιμβριώτη.Επιστρέφοντας στη Βοστώνη ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Χάρβαρντ με την διατριβή, «Η Κλασσική Θεωρία της Σχέσεως», μία ιστορική και κριτική μελέτη για την μεταφυσική του Πλάτωνος, του Αριστοτέλη και του Θωμά του Ακινάτη.
ΑΦΗΣΕ ΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΧΑΛΚΗΣ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕ ΑΓΡΙΟΥΣ!!
Ο ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΑΘΗΝΑΪΔΗΣ αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης (1874) και για να πάρει το πτυχίο έπρεπε να γίνει Ιερέας. Αρνήθηκε (βλέπε επιστολή του) να γίνει Ιερέας. Ήθελε να πάει να κηρύξει σε ειδωλολατρικά έθνη. Του υποσχέθηκαν να τον κάνουν και αρχιερέα (άλλο και αυτό!!), αλλά πάλι αρνήθηκε.
Κατόπιν ακολούθησε το Ορθόδοξο Ιεραποστολικό κλιμάκιο, που με εντολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου πήγαινε στην Καλκούτα των Ινδιών. Το πλοίο όμως που τους μετέφερε ναυάγησε νότια των νησιών Μαλδίβων στον Ινδικό ωκεανό και ως ναυαγοί σώθηκαν, αλλά τα κύματα της θάλασσας τους οδήγησαν στη παραλία των νησιών Τσάγκος. Τότε στην περιοχή κατοικούσαν άγριοι ανθρωποφάγοι. Οπότε όλους τους άλλους διασωθέντες τους σκότωσαν και τους έφαγαν, αλλά αυτός σώθηκε εξ αιτίας ενός χαρακτηριστικού του προσώπου του (μεγάλη ελιά), που έκαναν τους ανθρωποφάγους να τον θεωρήσουν ιερό πρόσωπο και τον Θεοποίησαν!
Αυτός το εκμεταλλεύθηκε αυτό και σιγά σιγά τους έδωσε χριστιανικές αρχές, τους έμαθε να κυνηγούν ζώα και να τρώνε ψητό κρέας! Τους χώρισε σε καλύβες ανά οικογένεια και τελικά έμαθε και τη γλώσσα τους. Όταν ήλθαν ανθρωποφάγοι από διπλανό νησί, τους φοβέρισε με ένα πιστόλι και έτσι τους έσωσε. Οπότε αυτοί έλεγαν ότι ο "Θεός" ρίχνει αστραπές!
Τελικά τους εκχριστιάνισε, έκανε Ιερέα τον αρχηγό τους, με ένα επίσκοπο που τυχαία (;) ήρθε ως ναυαγός και ο οποίος έκανε και αυτόν Ιερέα, ως πατέρα Φιλόθεο.
Αφού τελείωσε το έργο του έφυγε, αλλά πήγαινε κάπου κάπου να τους δει και κατόπιν προσπάθησε να εκχριστιανίσει και διπλανά νησιά παρόμοιων κατοίκων!!
ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΣΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΣΗΜΟ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ (ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ)
ΑΝ ΕΧΕΙ ΧΑΡΗ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!
Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ή ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ;
.................ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕΘΥΣΟΣ! ΚΙ' ΟΜΩΣ ΑΓΙΑΣΕ!
Κάποτε στό Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός πού διέμενε στίς Καρυές.
Έπινε καθημερινά καί μεθούσε καί γινόταν αιτία νά σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.
Κάποια στιγμή πέθανε καί ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στόν γέροντα Παΐσιο νά τού πούν μέ ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό τό τεράστιο πρόβλημα.
Ο άγιος πλέον, π. Παΐσιος τούς απάντησε ότι γνώριζε γιά τό θάνατο τού μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων πού ήρθαν νά παραλάβουν τήν ψυχή του.
Οι προσκυνητές απόρησαν καί διαμαρτυρήθηκαν καί κάποιοι προσπαθούσαν νά εξηγήσουν στόν γέροντα Παΐσιο γιά ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δέν κατάλαβε ο γέροντας.
Ο άγιος γέροντας Παΐσιος τούς διηγήθηκε: «Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στή Μ. Ασία, λίγο πρίν τήν καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τά αγόρια. Γιά νά μήν τό πάρουν από τούς γονείς του, αυτοί τό έπαιρναν μαζί τους στό θερισμό καί γιά νά μήν κλαίει, τού έβαζαν λίγο ρακί στό γάλα γιά νά κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός.
Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός. Εκεί βρήκε ένα διακριτικό γέροντα καί τού είπε την αλήθεια, ότι είναι αλκοολικός.
Ο Γέροντας αυτός του είπε νά κάνει μετάνοιες καί προσευχές κάθε βράδυ καί νά παρακαλεί τήν Παναγία νά τόν βοηθήσει νά μειώσει κατά 1, τά ποτήρια πού έπινε.
Μετά ένα χρόνο κατάφερε μέ αγώνα καί μετάνοια νά κάνει τά 20 ποτήρια πού έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνεχίσθηκε κανονικά και μέ τήν πάροδο τών χρόνων σιγά - σιγά, κατάφερε και τα έφτασε στά 2-3 ποτήρια, μέ τά οποία όμως πάλι μεθούσε».
Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό πού σκανδάλιζε τούς προσκυνητές, ο Θεός όμως έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή
πού μέ μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε νά μειώσει τό πάθος του. Χωρίς λοιπόν, νά ξέρουμε τα πράγματα, κρίνοντας μόνο από τα φαινόμενα, γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί νά κάνει αυτό πού μπορεί και θέλει νά κάνει, εμείς μέ ποιό δικαίωμα νά κατα-κρίνουμε κάποιον;
Η συγκλονιστική ιστορία ενός ακαδημαϊκού δασκάλου (Harvard),

που κλείστηκε στο ψυχιατρείο (Δαφνί) για να βοηθήσει τους ασθενείς!.

Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος (+1994) έκανε λόγο για ένα μοναχό με καρδιά μικρού παιδιού. Αυτός ο μοναχός νομίζοντας πως η «Ανάληψη» ήταν κάποια αγία γυναίκα όπως π.χ. η Αγία Παρασκευή έλεγε στην προσευχή του: Αγία Ανάληψη! Να είχαμε σήμερα ένα ψαράκι! Και η «Αγία Ανάληψη» του έκανε τη χάρη και του έφερε μπροστά του ένα ψαράκι!
«Άγιος ο Θεός, άγιος ο καιρός! άγιος ο θάνατος! ιλέησον ημάς» έλεγε μια αγράμματη γερόντισσα από χωριό της Κορίνθου και άστραφτε το πρόσωπό της!
ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ
Τό πάθος της ομοφυλοφιλίας ή του κιναιδισμού (αυτός είναι ο αρχαιοελληνικός σοφός όρος, διότι οι κίναιδοι κινούν τήν αιδώ, τήν ντροπή!)
Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας καί των συναφών σεξουαλικών παρεκκλίσεων αποτελεί τυπικό παράδειγμα των στοχεύσεων καί του τρόπου δράσεως της λεγομένης Νέας εποχής καί της συνυφασμένης μέ αυτήν «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Δέν είναι τυχαία καί η σημαία μέ τά χρώματα της ίριδος (του ουράνιου τόξου), πού έχει ως έμβλημα η κίνηση των ομοφυλοφίλων. Τό ουράνιο τόξο είναι τό κατ' εξοχήν σύμβολο της κίνησης της «Νέας εποχής».

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ - ΘΑ ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ!
Tong Phuoc Phuc από το Βιετνάμ.
Συντηρεί νεκροταφείο εμβρύων, σώζει ζωές!
«Το κάνω αυτό γιατί σκέφτομαι ότι όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να ζήσουν, να διασκεδάσουν, να πάνε στο σχολείο, να τρώνε γλυκά, απλά να αγαπηθούν. Αυτά τα παιδιά (εδώ) έχουν χάσει αυτά τα προνόμια. Το μόνο που μπορώ τουλάχιστον εγώ να τους δώσω είναι μια ταφή», δήλωσε ο Tong.

ΑΗΔΟΝΑΚΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
«Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτες τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί,γιατί… γιατί να ξελαρυγγιάζεται;
Γιατί, γιατί, για ποιό σκοπό;>> ........ΚΕΛΑΗΔΗΜΑ

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΣΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ!

Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο.
Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας.

Διηγείτο η ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα, μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί».
Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου, «Ο Θεός είναι μαζί μου» και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μία παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη, «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσε το να μην κλάψει». Και το θαύμα έγινε. Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάϊζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο ανδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ενα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. «Τι είναι αυτό;», μου λέει. Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα. (Να η ευλογία!).

TA ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Για τις εξής πέντε αιτίες οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο.

Για τον Θεό, όπως ο ενάρετος τους αγαπάει όλους και όπως κάποιος αγαπάει τον ενάρετο, έστω και αν ο ίδιος δεν έγινε ακόμα ενάρετος.
Για φυσικούς λόγους , όπως αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους και αντιστρόφως.
Από κενοδοξία, όπως αγαπάει κάποιος αυτός που τον δοξάζει.
Από φιλαργυρία,όπως εκείνος που αγαπάει τον πλούσιο γιατί του δίνει χρήματα.
Από φιληδονία, όπως εκείνος που αγαπάει ένα πρόσωπο γιατί του ικανοποιεί τη γαστριμαργία ή τη σαρκική του επιθυμία.

Από αυτές λοιπόν τις αιτίες ,η πρώτη είναι αξιέπαινη, η δεύτερη ούτε επαινετή ούτε αξιοκατάκριτη, ενώ οι υπόλοιπες είναι εμπαθείς.

(ΦΩΝΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Ι.Μ.ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

<<ΑΝ ΕΣΥ ΔΕΝ ΑΔΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ!>> ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές: ''Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ ;''
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε....''Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα; Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του.
Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο.
Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση :
''Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ ;''
Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Φίλοι μου τους είπε : '' Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα ''.
'' Ό,τι και να έκανα πάνω στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ !!''

''Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν ...άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύουν ή πιστεύουμε πως μειώνεται η αξία μας ...

...αλλά η πραγματική αξία μας δεν αλλάζει με τίποτα από τα παραπάνω.
Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει ''.
Αρκεί εμείς να παραμένουμε σταθεροί στις αξίες μας και τα παραπάνω μάλλον θα αυξάνουν παρά θα μειώνουν την αξία μας!
ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!

ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ;

Σ' ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.
Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ' ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της.
Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.
Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ' όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν' αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: "Πατέρα, σ' ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού 'στειλε!".
Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ' όνειρο έσβησε.
Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
Το βράδυ διηγήθηκε τ' όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ' το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:
- "Θεέ μου!", ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.
Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: "
- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος.
Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ' τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό 'φερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:
- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!
Ο άνθρωπος όταν τ' άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:
- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!
Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τό 'πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μού 'στειλε τις ευχαριστίες της", είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ' αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε.

- "Δοξασμένο τ όνομά Σου Πολυέλεε Κύριε", ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του.

Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΒΑΤΟΥ ΤΗΣ ΑΘΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Η παραβίαση του Αβάτου της Αθωνικής Πολιτείας το 1930 από την «ΜΙΣ ΕΛΛΑΣ» <<ΜΙΣΣ ΕΥΡΩΠΗ>> και <<2η ΜΙΣΣ ΥΦΗΛΙΟΣ>> ΑΛΙΚΗ ΔΙΠΛΑΡΑΚΟΥ

Η Αλίκη Διπλαράκου, όντως εισήλθε μεταμφιεσμένη ως άνδρας στο Άγιον Όρος το 1930, όπως περιγράφεται στην βιογραφία της και έγινε θέμα της εποχής, εκμεταλλευόμενη την υψηλή γνωριμία του συζύγου της, τη μόρφωσή της και την ομορφιά της, αλλά...
ας δούμε στη συνέχεια την συνέπεια, στην ασέβειά της.

<<Το 1930 ήμουν αντιπρόσωπος της Μονής μου παρά τη Ιερά Κοινότητι και κατά Οκτώβριον ελήφθη επιστολή της εκλεγείσης «Μις Ελλάς» δεσποινίδος Αλίκης έχουσα επί λέξει ούτως :
Εν Νταβώς Ελβετίας κλπ.
Σεβάσμιοι Πατέρες,
Σας εξομολογούμαι ολοψύχως το σφάλμα που διέπραξα τον περασμένον Μάϊον εις την Μονήν Βατοπαιδίου. Έφθασα εκεί δια πλοίου του μνηστήρος μου κ. Μωράν, και συνέπεσε να είναι αγκυροβολημένα εκεί και τα θωρηκτά Λήμνος και Κιλκίς, οπότε ο πονηρός μοι ενέβαλε την σκέψην να ανέλθω εις την Μονήν καίτοι εγνώριζα, ότι απαγορεύετο.
Και δανεισθείσα ναυτικήν στολήν εισήλθον μετά του μνηστήρος μου και περιήλθον εκκλησίας και άλλα μέρη ως ναύτης, χωρίς να με γνωρίσει τινάς. Έκτοτε Πατέρες μου έχασα την υγείαν μου και κατήντησα εδώ εις τα σανατόρια της Ελβετίας δια την σωτηρίαν μου, και δυστυχώς δεν βλέπω βελτίωσιν. Εγνώρισα όμως και το πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι τιμωρία εκ μέρους της Παναγίας προς την οποίαν ησέβησα, δεν έπρεπε εγώ μορφωμένη κοπέλα να κάμω αυτό που έκαμα, και μετανοώ, τώρα, παρακαλώντας την Παναγία μου να με συγχωρέσει.
Παρακαλέσατε και σεις άγιοι Πατέρες.
Προς τούτο, δεχθήτε δε και 5.000 δραχμές, ίνα κάμετε λειτουργίας και παρακλήσεις δια την υγείαν μου.
Μετά πολλού σεβασμού κλπ.
Η πολυεύσπλαχνη Άνασσα του Ουρανού και της γης, δέχθηκε την μετάνοιά της και της
χάρισε πάλι την υγεία. >>

Επίσης στον εμφύλιο πέρασαν κάποιες κομμουνίστριες, χοροπηδώντας στις Καρυές για την παραβίαση του αβάτου, αλλά καμμία δεν επέζησε από τη γάγγραινα στα πόδια!!..

πηγή : ΑΡΧΙΜ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ (+), ΤΟ ΑΒΑΤΟΝ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ,«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 38-39,
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 1990, σ. 59.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, Η ΣΙΤΟΥ ΜΟΥ!

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ!
.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Α Γ Α Π Η !

Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.
Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του.
Η νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του. Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.
Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε:
«Και γιατί συνεχίζεις και πηγαίνεις κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιός είσαι;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάϊδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:
«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποιά είναι..»

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΖΗΤΟΥΛΕΣ..

Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από ότι αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως αυτή τη μέρα. Αν ....
π. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΝΟΥΦΡΑΚΗΣ
Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΠΑΠΑΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Τα μποζόνια, λεπτόνια, βαρυόνια, νετρίνα, φωτόνια και λοιπά σωματίδια:

Μητρ. Μεσογαίας π. Νικόλαος: ''Τα μικρά που στηρίζουν το μεγαλείο αυτού του κόσμου''

ΠΩΣ ΠΙΣΤΕΥΣΕ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος.
Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.
Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί ,αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η αμοιβή της σωφροσύνης

Ένας έμπορος ταξιδεύοντας με το πλοίο ναυάγησε και έχασε όλα του τα χρήματα. Όταν κατάφερε με δυσκολία να σωθεί γυρίζοντας στην πατρίδα του οι δανειστές του τον έβαλαν στη φυλακή αφού δεν είχε να πληρώσει τα χρέη του.
Η γυναίκα του άρχισε να δουλεύει σκληρά για να ζήσει την οικογένειά τους και όποτε μπορούσε τον επισκεπτόταν στη φυλακή.
Μια μέρα ένας άρχοντας την είδε στη φυλακή και εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της της είπε: Θα πληρώσω και θα βγάλω τον άνδρα σου από την φυλακή , μόνο θα μείνεις ένα βράδυ μαζί μου.
Η γυναίκα το είπε στον άνδρα της και συμφώνησαν να μην δεχθεί την ανήθικη πρόταση του άρχοντα, παρόλο που ο σύζυγος θα παρέμενε στη φυλακή.
Όμως την συζήτηση είχε ακούσει ένας μελλοθάνατος ληστής και αφού κάλεσε την γυναίκα της είπε: Κοντά στο τείχος της πόλης έχω κρυμμένο ένα σακκί με πολλά χρυσά νομίσματα. Σκάψε να τα βρεις και φθάνουν και για να αποφυλακίσεις τον άνδρα σου, αλλά και να ζήσετε άνετα.
Σας θαυμάζω για την αρετή σας και μην με ξεχνάτε στις προσευχές σας.
Μετά από λίγες μέρες ο ληστής αποκεφαλίστηκε και η γυναίκα πήρε ένα σκαλιστήρι και άρχισε κάθε βράδυ να σκάβει για να μην κινήσει υποψίες.
Έτσι παίρνοντας λίγα-λίγα τα χρήματα πλήρωσε τα χρέη του άνδρα της ο οποίος αποφυλακίστηκε και έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους ευτυχισμένοι.

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι:τόμος τρίτος σ.46-48 Ι.Μ.ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

Θαυμαστή ανταπόδοση της ευεργεσίας

Ο αρχιμανδρίτης Βενέδικτος Πετράκης είχε αναπτύξει σπουδαίο πνευματικό έργο, κυρίως στο Αγρίνιο και εκοιμήθη εν Κυρίω το 1961. Στα νεανικά του χρόνια είχε βοηθηθεί πολύ οικονομικά από μια εξαιρετική κυρία την Μελπομένη Μπουλμπασάκου από την Πάτρα.
Με την βοήθειά της σπούδασε θεολογία και στη συνέχεια ανέπτυξε το έργο του σε όλη την Αιτωλοακαρνανία και κυρίως στο Αγρίνιο.
Κάποτε έλαβε ένα τηλεφώνημα που του γνωστοποιούσε ότι η ευεργέτης του ήταν στα τελευταία της και αμέσως πήρε ένα ταξί και έσπευσε στην Πάτρα. Στις σκάλες έξω από το σπίτι είδε ένα διάκο να βγαίνει και τον ρώτησε:την κοινώνησες;
Δυστυχώς δεν πρόλαβα πάτερ γιατί είχε ήδη πεθάνει. Τότε ο πατήρ Βενέδικτος διέταξε: έλα μαζί μου και αφού μπήκαν στο δωμάτιο της νεκρής είπε σε όλους να γονατίσουν και να προσευχηθούν.
Μετά από λίγες στιγμές άγγιξε το μέτωπό της και φώναξε; Μελπομένη, ο Βενέδικτος είμαι, ήρθα να σε κοινωνήσω. Τότε ως εκ θαύματος η νεκρή συνήλθε και αφού άνοιξε λίγο το στόμα της δέχθηκε την θεία κοινωνία. Στη συνέχεια της έδωσε να πιει λίγο νερό και κρασί. Αφού ήπιε και κατάπιε το κρασί και το νερό της είπε: Κοιμήσου τώρα και καλή αντάμωση στη βασιλεία των ουρανών.
Αφού η ασθενής οριστικά πέθανε γύρισε στο διάκο και του είπε: δεν σου είπα ότι δεν πέθανε; Και γυρίζοντας στους παρευρισκόμενους είπε: να μην πείτε τίποτα από όσα είδατε σήμερα πριν το θάνατό μου.
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι:’’τόμος δεύτερος σ.178-180 Ι.Μ.ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

Ο όσιος Άνθιμος, ο τυφλός Ιεραπόστολος του Αιγαίου (1727 – 1782)
Εορτάζεται 04 Σεπτεμβρίου (Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς το 1727
).
ΓΚΟΥΡΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ
Ενας νέος από τη Θεσ/νίκη, για πνευματική αναζήτηση, φτάνει μέχρι την Ινδία, ανεβαίνει στα Ιμαλάια, ζει στα άσραμ των Γκουρού μαζί με τους Γιόγκι και τους Σουάμις.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΖΩΗ;

ΕΝΑΣ ΕΞΥΠΝΟΣ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ...

Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο, γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.
Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: "Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;"Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: "Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά."Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: "Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;"
Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: "Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!"Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: "Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!"Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: "Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ."
Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα:
"Κανείς, και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!"
Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: "Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση… αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει.
" Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: "Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά… πού είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;"Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι:
"Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ' αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!"
Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: "Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της – είναι αρκετά προφανές – διότι απλά-δεν-υπάρχει!"Το μικρό, που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: "Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ:
ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι.Μ.ΙΒΗΡΩΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ π.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ
ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟ ΓΥΙΟ ΤΟΥ Ή ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;
ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ - ΝΑΟΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΜΕΤΟΧΙ Ι.Μ.ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ ΑΓ ΟΡΟΥΣ

Μιά όαση στην Αττική είναι κάποια Αγιορείτικα μετόχια. Στο Παγκράτι, στο Βύρωνα υπάρχει ο εξαίρετος Ι.Ναός της Αναλήψεως που είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Σιμωνόπετρας του Αγίου Όρους. Τελούνται τακτικά όλες οι ακολουθίες της Εκκλησίας μας με το Αγιορείτικο τυπικό, με εκλεκτούς Αγιορείτες Ιερείς και θαυμάσιους ψάλτες.
Πέρασαν κατά καιρούς σπουδαίοι Ιερείς, με τεράστιο πνευματικό έργο, που οι περισσότεροι γνωρίζουμε, από τον πατέρα Ιερώνυμο μέχρι τους πρόσφατους, π. Νικόλαο (Επίσκοπος Μεσογαίας & Λαυρεωτικής), π. Εφραίμ και τώρα ο πνευματικός π.Μύρων που ο χρόνος παραμονής των εξαρτάται από την ηγουμενία του Αγίου Όρους.
Πίσω στον Ιερό Ναό υπάρχει ο τάφος του π.Ιερωνύμου. Κοιμήθηκε στις 7/1/57 και πολλές μαρτυρίες υπάρχουν για την οσία του μορφή από ανθρώπους που τον γνώρισαν και ζουν ακόμη. Πολλά και θαυμάσια ακούγονταν για την βιωτή του όταν ακόμη ήταν εν ζωή. Ένα παιδάκι τότε επειδή άκουγε κάποιες φανταστικές ιστορίες για αποκαλύψεις στο Γέροντα, κάποια μέρα κρύφθηκε στο Ιερό για να ικανοποιήσει την περιέργειά του και κλείσθηκε μέσα. Το βράδυ λοιπόν στις 12 η ώρα εκείνη τη νύκτα ακούει να ξεκλειδώνει τη πόρτα και να μπαίνει μέσα στον Ι.Ναό, ο π. Ιερώνυμος. Κατευθύνεται στο κέντρο του Ναού και μπροστά από το <<Βήλο>> τη κουρτίνα που χωρίζει το Ιερό Βήμα με τον κυρίως Ναό, προσεύχεται για πολλή ώρα με σηκωμένα τα χέρια. Ο περίεργος μικρός σιγά-σιγά παρακολουθεί από την χαραμάδα της κουρτίνας τον Γέροντα. Το <<Βήλο>> έχει πάνω του ζωγραφισμένο τον Ιησού Χριστό ως μέγα Αρχιερέα. Σε κάποια στιγμή ο μικρός βλέπει να απλώνει ο Κύριος την χείρα Του και να ευλογεί τον Γέροντα. Τα χάνει ο μικρός που παρακολουθεί και βγάζει μια κραυγή! Όπότε τον ανακαλύπτει ο Γέροντας και τον επιτιμά. Του έβαλε λοιπόν κανόνα όσο ζεί να μην αποκαλύψει σε κανένα αυτά που είδε, μέχρι την κοίμησή του. Ο τότε μικρός όταν μεγάλωσε έγινε Ιερέας (π. Φ) και σήμερα είναι συνταξιούχος. Το <<Βήλο>> αυτό σήμερα έχει αντικατασταθεί και βρίσκεται εν είδει εικόνας, δίπλα στο δεξί παρεκκλήσιο της Αναστάσεως, περίπου 2 μέτρα ύψος με τζάμι μπροστά.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ι.ΣΚΗΤΗΣ ΑΓ. ΑΝΔΡΕΑ ΑΓ ΟΡΟΥΣ
ΣΤΟN ΑΘΛ. ΣΤΑΘΜΟ ''LIBERO''
Μια περίληψη

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΝΥΝ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ

<<Ένας χριστιανός μια Κυριακή γυρίζοντας από την εκκλησία είδε ότι η σύζυγός του και τα πιαιδιά του κοιμούνταν.
Στενοχωρήθηκε και αγανάκτησε! Μετά από μέρες συναντήθηκε με τον γνωστό διορατικό Γέροντα και σήμερα Άγιο Πορφύριο,
χωρίς να του πει τίποτα σχετικά για αυτό, ούτε για κάποια άλλα αμαρτήματά του.

Οπότε του λέει ο Γέροντας: Καλά για αυτά που μου είπες, αλλά αυτό που κάνεις την Κυριακή να μην το ξανακάνεις. Ποιό Γέροντα; Να! να μπαίνεις στο σπίτι σου και να αγανακτείς και να νευριάζεις, επειδή δεν πήγαν οι δικοί σου στην εκκλησία.
Να! Όπως θα έρχεσαι από την εκκλησία με την ευλογία που πήρες από εκεί θα λες ήρεμα μέσα σου την ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, και θα ηρεμείς. Γιατί αλλιώς με την στενοχώρια που έχεις θα σε πονά εκεί χαμηλά η κοιλιά έτσι δεν είναι;
Ναι με πονάει είπε ο χριστιανός και του ζήτησε να τον συγχωρήσει.>>

(Αρχιμ.Παύλου Ντανά:’’Θεολογία και θαύματα της νοεράς προσευχής’’ σ.268-269)

Η ΠΟΡΝΗ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗΣΕ!
π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ
Ο άνθρωπος είναι τρεπτός όσο ζει!
ΥΠΕΡΟΧΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΣΥΖΥΓΟΥΣ και σε WORD
Συγκλονιστική ιστορία!

<<Τα μικρά πράγματα σε μια σχέση είναι αυτά που είναι σημαντικά. Δεν είναι ούτε μια βίλα, ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε τα χρήματα. Αυτά τα πράγματα μπορούν να εμπλουτίσουν τη ζωή, αλλά δεν μας κάνουν ευτυχισμένους!

Αφιερώστε αρκετό χρόνο για το(τη) σύντροφό σας. Είναι οι μικρές πινελιές που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και την ευτυχία σε μια σχέση! Μην τα παρατάτε !>>

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο  Τζιμπάντι  ήταν  ένας  νεαρός  μαύρος  που   ζούσε   στο  Κονγκό  και   σε  μικρή   απόσταση   από  το  κτίριο  της ορθόδοξης  ιεραποστολής.
Έχοντας  φίλους   ορθοδόξους  αποφάσισε  να   πηγαίνει  κρυφά   στο  κατηχητικό  και  εντυπωσιασμένος   από  όσα  έβλεπε  εκεί  αποφάσισε  να  γίνει  ορθόδοξος.
Πήρε  το  όνομα  Μιχαήλ, όμως  ο  πατέρας  του  που  ήταν  φανατικός   ειδωλολάτρης  θύμωσε  πολύ  και    πήγε  σε  ένα  μάγο  με    σκοπό  ο  γιος  του  να  ξαναγίνει  ειδωλολάτρης.
Ένα  πρωινό  ο  μικρός  Μιχαήλ  πηγαίνοντας   προς  το  σχολείο  της  ορθόδοξης  ιεραποστολής  πήρε  ένα   συντομότερο  δρόμο  μέσα  από  το   δάσος.  Ξαφνικά  δύο   τεράστια  φίδια   όρμησαν  καταπάνω  του  και  ο   μικρός  πρόλαβε  μόνο  να  κάνει  τον  σταυρό  του  και  να  πει: 
<<Κύριε  σώσε με>>.
Τότε τα δύο πελώρια φίδια έκαναν θαυματουργικά μεταβολή  και χάθηκαν στο δάσος!
Ο μάγος, όταν το έμαθε, είπε στον πατέρα του Μιχαήλ:
Ο Θεός του είναι πιο δυνατός από τα μαγικά μου, δεν μπορώ  να κάνω τίποτα.
Τελικά ο πατέρας του Μιχαήλ βαφτίστηκε και αυτός χριστιανός χάρη στο απίστευτο
θαύμα του τιμίου σταυρού
.
(περιοδικό:’’προς τη  νίκη’’Σεπτέμβριος   2014)
Άλλος ένας απλός Ιερέας που κοινωνούσε λεπρούς και κατέλυε!
Ο πατήρ Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης.
<<... Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη.
... Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς.  Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ΣΤ/, 3). Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για…>>

Mario de Andra: Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου..

ΖΑΜΦΙΡΑ: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑ-ΝΟΙΑ

<<Τότε την ρώτησα: «Εσύ θα εξομολογηθείς;
-Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ, θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη. (Σ.σ.αργκώ των φυλακισμένων).
-Τότε γιατί ήρθες στην εκκλησία αφού ούτε εξομολογείσαι, ούτε προσεύχεσαι, ούτε ακούς την ακολουθία. Ήρθες για βόλτα; Όχι ήρθα για να δω πόσο όμορφος είσαι...>>
Στη συνέχεια..

ΠΛΑΤΩΝ: Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Γραμμένος σε μάρμαρο πάνω σε μνήμα στο Νεκροταφείο Καλαμάτας
ο παρακάτω «δεκάλογος αναχωρήσεως»
1) Ώρα αναχωρήσεως κάθε λεπτό του 24ώρου!
2) Τα εισιτήρια εκδίδονται στον ουρανό, αλλά πληρώνονται και στη γη!
3) Τιμή εισιτηρίου, αυτό πληρώνεται με πολλή αγάπη, υπομονή, αγώνες και θυσίες!
4) Τα βρέφη δεν πληρώνουν εισιτήριο, γιατί ταξιδεύουν στην αγκαλιά των αγγέλων
5) Το εισιτήριο είναι προσωπικό και δε μεταβιβάζεται σε άλλο άτομο!
6) Οι επιβάτες ταξιδεύουν χωρίς αποσκευές.
Οι άγγελοι τις έχουν μεταφέρει σε προηγούμενο δρομολόγιο.
7) Εισιτήριο μετ’ επιστροφής δεν εκδίδεται.
8) Χρήματα δε μεταφέρονται. Οι επιβάτες έχουν καταθέσεις στις τράπεζες των ουρανών.
Οι αποδείξεις βρίσκονται στα χέρια των πτωχών.
9) Δηλώσεις συμμετοχής δε χρειάζονται.
Τα ονόματα των επιβατών είναι γνωστά στον οδηγό της αμαξοστοιχίας
10) Ειδοποιήσεις για την ημέρα αναχώρησης κάθε επιβάτη δε στέλνονται.
Γι’ αυτό πρέπει όλοι να είμαστε έτοιμοι για μετάνοια, με εξομολόγηση και θεία κοινωνία
για το τελευταίο μας ταξίδι προς την αιωνιότητα.

Τον μάρτυρα Θεόδωρο εν Αντιοχεία, (24/11) τον κρέμασαν σε ικρίωμα, τον μαστίγωναν και τον βασάνιζαν με σιδερένια άγκιστρα από το πρωΐ έως το βράδυ. Κατόπιν τον έριξαν στη φυλακή δεμένο με βαρειές αλυσίδες, αλλά τελικά τον άφησαν ελεύθερο επί Ιουλιανού 361-363 μ.Χ.
...................... ....ΠΩΣ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΣΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ;  
<<Όταν ο Θεόδωρος ρωτήθηκε πως είχε νιώσει τον πόνο των βασάνων, απάντησε ότι στην αρχή είχε υποφέρει και χρειάσθηκε να συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις για να παραμείνει σταθερός στην αγία του αποφασιστικότητα, αλλά λίγο αργότερα του φανερώθηκε ένας άγγελος με ανθρώπινη μορφή για να σφουγγίσει τις πληγές του απαλά με ένα δροσερό μαντήλι και να τον ενθαρρύνει να δείξει εγκαρτέρηση και γενναιότητα. Η παρουσία τούτη του προσέφερε τόση ανακούφιση και γλυκύτητα, που όταν τερματίσθηκαν τα μαρτύρια και ο άγγελος χάθηκε, ο άγιος ένιωσε περισσότερο λύπη από τη στέρηση της ουράνιας τούτης συντροφιάς, παρά χαρά για την λύτρωση από τα σωματικά βασανιστήρια.>>  Συναξάρι Νοεμβρίου σ.265 Ι.Μ.Σιμωνόπετρας.

...................................................ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σ΄ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα. Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή.
Τα περισσότερα άπ' αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.
Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.
Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.
- Ο ένας είναι ο Χριστός, του είπε ο καθηγητής. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;
Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του.
Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη συνέχισε με αυτά τα λόγια: «Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του. Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του; Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα:
- Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο; Ο Ιησούς μου απάντησε:
- Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.
Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα».
Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα πού έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.
Πηγή:  Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, Δεκέμβριος 2008

.............................................ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ
Πριν από πολλά χρόνια σε ένα Δημοτικό σχολείο υπήρχε μια δασκάλα. Το όνομα της ήταν κυρία Τόμπσον.
Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα.
Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ. Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.
Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του. Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.
Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους. Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του.»
Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη.»
Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του, του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι.»
Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»
Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.
Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα τo γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.
Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή: «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!» Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.
Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της.
Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».
Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο. Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.
Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον. Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα.
Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη.Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε,ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού.
Φυσικά εκείνη το έκανε... Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του. Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά».
Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»
Προσπαθήστε να μην κρίνετε από το περιτύλιγμα και μην υποτιμάτε ποτέ μα ποτέ την δύναμη που έχετε και που μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων γύρω σας.
..............ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΩΦΕΛΗΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ;
" Έτσι πρέπει να βγαίνουμε από εδώ (από την Εκκλησία δηλ.), όπως ακριβώς από ιερά άδυτα, σαν να κατεβαίνουμε από τους ίδιους τους ουρανούς, αφού γίναμε συνεσταλμένοι, φιλόσοφοι στη σκέψη, κάνοντας και λέγοντας τα πάντα με τάξη.
Και η γυναίκα, όταν βλέπει τον άνδρα της να αποχωρεί από τη σύναξη των πιστών, και ο πατέρας το γιό και ο γιός τον πατέρα του και ο υπηρέτης τον κύριό του και ο φίλος τον φίλο και ο εχθρός τον εχθρό του, ας λαβαίνουν γνώση της ωφέλειας που παίρνουμε από εδώ. Και θα την διαπιστώσουν, αν βλέπουν ότι έχετε γίνει πιο πράοι, πιο στοχαστικοί, πιο ευλαβείς.
Σκέψου, ποια μυσταγωγία απολαμβάνεις συ που έχεις μυηθεί στα μυστήρια της πίστεως, με ποιους συμψάλλεις τον τρισάγιο ύμνο. Δίδαξε αυτούς που είναι έξω από την Εκκλησία ότι χόρεψες μαζί με τα Σεραφείμ, ότι ανήκεις στην ουράνια πολιτεία, ότι γράφτηκες στον χορό των αγγέλων, ότι συνομίλησες με τον Κύριο, ότι βρέθηκες μαζί με τον Χριστό. " !!!
.............................................Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
<<Τι να το κάνω το δόγμα ξεκομμένο από την εμπειρία της θεώσεως; Να το βάλω πάνω στο ντουλάπι μου και να το προσκυνάω; Ή να το έχω για να κάνω ηθικολογία; Η ορθόδοξη διδασκαλία, αποκομμένη από την εμπειρία της Μεταμορφώσεως και της Πεντηκοστής, είναι μιά σκέτη βλακεία. Δεν πείθει κανένα. Μόνο με στρατιωτικές δυνάμεις μπορεί να σταθεί. Και ο πρώτος που δεν θα επειθόμην, θα ήμουν εγώ, διότι αν η Ορθοδοξία ήταν ξεκομμένη από την εμπειρία της αληθείας, τότε πρώτος εγώ θα γινόμουν άθεος!>> π. Ιω Ρωμανίδης
.................................. ΓΙΑ ΤΟΝ <<ΣΚΑΣΜΟ>> ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕ...
<< .....Κατά κοινήν ομολογίαν ο τυπικάρης Συμεών ήτο καθ’ όλα καλός, σώφρον, τίμιος, ευλαβής και εις άκρον ζηλωτής της εκκλησιαστικής ευταξίας, ήτο μόνον απότομος προς τους αδελφούς, εν ολίγοις του έλειπε το έλαιον όπως εις τας μωράς παρθένους. Καταδυναστεύομεν πολλάκις τον πτωχόν, τον ασθενή και νομίζομεν ότι ουδένα κίνδυνον διατρέχομεν εκ τούτου, και δεν γνωρίζομεν ότι ο στεναγμός αυτών και η αναφορά του φύλακος αγγέλου φθάνουσι πάραυτα εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ, του ειπόντος «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε» ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κείμενο.
...............................................«Oι μεταξωτοί άνθρωποι»
Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους...
Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...
Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν.
Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά...
Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...
Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Του Γιάννη Τριάντη (Πρωτοδημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα)
.............................. ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
...Κατά σύμπτωση οί γιατροί εκείνοι ήταν πρώην φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, μόλις με είδαν, ήρθαν κοντά μου καί με ενημέρωσαν για την κατάσταση της υγείας του Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη. Όταν τελείωσαν κι έφυγαν οί γιατροί, πήγα καί κάθησα δίπλα στο Γέροντα Ιάκωβο, ό οποίος, μόλις με είδε, μου είπε το εξής, το όποιο μ’ εκανε πραγματικά ν' ανατριχιάσω, γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ.
– Δεν σε ξέρω. Πρώτη φορά σε βλέπω. Άλλα βλέπω ότι πίσω σου στέκεται ό άγγελος σου.
Με συγκλόνισε κυριολεκτικά αυτό πού μου είπε. Δεν το λέω για υπερηφάνεια, Καί πρόσθεσε:
– Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο. Άλλα τον δικό σου τον είδα. Πρόσεξε να μη τον διώξεις από κοντά σου. Ανατριχιάζω ολόκληρος κάθε φορά, πού το σκέφτομαι, το ίδιο όπως την ώρα εκείνη. Κι ολοκλήρωσε ό Γέρων Ιάκωβος:
-Αυτός ό άγγελος έχει κατονομασθεί την ήμερα της βαπτίσεώς σου. Από την ήμερα της βαπτίσεώς σου σε συνοδεύει καί δεν πρέπει να φεύγει από κοντά σου. Είναι αυτός, ό οποίος τελικά θα πάρει την ψυχή σου στα χέρια του καί θα την οδηγήσει την ημέρα της Κρίσεως. Κι όταν θα έρχονται οί δαίμονες καί θα λένε «αυτός έκανε εκείνο, έκανε το άλλο, διέπραξε αυτή την αμαρτία και την άλλη», τότε ό άγγελος σου θα λέει «ναι, τα έκανε αυτά, αλλά ταυτόχρονα έκανε κι αυτό το καλό, έκανε καί το άλλο καλό». Αυτός είναι ό δικηγόρος, πού θα σε υποστηρίξει. Πρόσεξε, λοίπόν, να μη τον απομακρύνεις. Τον είδα να είναι κοντά σου.
Από εκείνη την ώρα, ουδέποτε σταμάτησα να έχω την αίσθηση ότι δίπλα μου υπάρχει ένας άγγελος, ό δικός μου, προσωπικός άγγελος. Αυτό είναι ένα μέγα μήνυμα χαράς προς όλους όσους βαπτιστήκαμε Όρθόδοξοι χριστιανοί.
Κλείτος Ιωαννίδης: Αληθινά εντυπωσιακή εμπειρία αυτή, κύριε Παπαζάχο να δεί ό Γέρων Ιάκωβος το φύλακα άγγελο σας.
Από το βιβλίο του ΚΛΕΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, «Σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες», έκδ. Ι.Μ. Αγ. Μαρίνας καί “Αγ. Ραφαήλ Ξυλοτύμπου, Λευκωσία 1994.
ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Σ' ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΧΕΙΛΗ!
«Μή μου ζητάς νά σ΄ αγαπώ,
Η αγάπη δέν ζητιέται.
Μέσα στά φύλλα της καρδιάς
μονάχη της γεννιέται».

Νά μου πείς τώρα, πως γεννιέται. Έλα, πές μου.
– Δέν ξέρω, Γέροντα.
– Είναι ένα λογάκι, άμα στό πω, θά τό καταλάβεις αμέσως.
«Μ΄ αγαπάς; Αχ, δέν μ΄αγαπάς. Νά, τό βλέπω, δέν μέ κοιτάς».
Αυτά είναι πολύ ταπεινά πράγματα. Η λέξη «σ΄ αγαπώ» είναι ταπεινό πράγμα νά τήν λές. Δέν λέγεται. Κερδίζεται σιωπηλά μέ τήν προσωπικότητα πού φτιάνεις. Φτιάνεσαι κι' ο άλλος τρελαίνεται μαζί σου. Καλλιεργείσαι καί κοιτάς νά τό κρύψεις κιόλας. Αλλά ο άλλος τό νιώθει καί ελκύεται.
Άμα αγαπάς καί δέ ζητάς τήν αγάπη των άλλων, όλοι θά έρχονται κοντά σου. Είναι μυστικό. Μυστικά θά τούς αγαπάς καί εκείνοι θά τό καταλαβαίνουν καί θά σου στέλνουν κι΄από μακριά ακόμη τά καλά τους αισθήματα. Κατάλαβες;
– Τί νά καταλάβω; Πως όρη μετακινούνται;
– Αυτό πού εσύ λες φυσιολογικό, είναι αφύσικο. Φυσιολογικό είναι τούτο πού σου λέω εγώ:
Ν΄ αγαπάς ανιδιοτελώς!
...........................................Από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη:
Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
Η Γιαγιά του Ρώσου συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκη

Tου έμαθε έμπρακτα τη μυστική φιλανθρωπία.

Η συγκλονιστική ιστορία του Martin Pistorius:
Ήταν 12 χρόνια "φυτό" και καταλάβαινε τα πάντα!
<<Να γνωρίζεις τα πάντα αλλά μην μπορείς να επικοινωνήσεις!. Θυμάμαι μια φορά που η μητέρα μου είπε: "ελπίζω να πεθάνεις">>.
Έγραψε και βιβλίο με τη περιπέτειά του!

Από τη σοφία της ερήμου

Κάποτε κάποιος νεαρός μόλις έφτασε σε μια Όαση στη μέση της Ερήμου της Ιουδαίας , συνάντησε τον γέρο – Ελισαίο και τον ρώτησε:
-Τι είδους άνθρωποι ζουν σ’ αυτόν τον τόπο, γέροντα;
-Τι είδους άνθρωποι ζούσαν στον τόπο σου, παιδί μου; Ρώτησε με τη σειρά του ο γέροντας.
- Μια κοινωνία εγωιστών και κακών, απάντησε ο νεαρός, είμαι χαρούμενος που έφυγα από κοντά τους.
-Τους ίδιους θα βρεις κι εδώ, παιδί μου, απάντησε στοχαστικά ο γέρο - Ελισαίος.
Την ίδια μέρα πέρασε από την Όαση να πιει νερό και να ξεκουραστεί ένας άλλος νεαρός και ρώτησε τον γέρο - Ελισαίο:
Γέροντα, τι είδους άνθρωποι ζουν εδώ;
Ο γέροντας απάντησε με την ίδια ερώτηση:
-Τι είδους άνθρωποι ζουν στον τόπο από τον οποίο έρχεσαι, παιδί μου;
Ο νεαρός απάντησε:
-Μια θαυμάσια ομάδα ανθρώπων, φιλική, ειλικρινής, φιλόξενη. Είναι πολύ λυπηρό που πρέπει να τους αφήσω.
-Τον ίδιο τύπο ανθρώπων θα συναντήσεις κι εδώ, είπε ο γέρο- Ελισαίος.
Ο μικρός εγγονός του που άκουσε τις συνομιλίες τον ρώτησε σαν έμειναν οι δυο τους:
-Παππού, πώς γίνεται να δώσεις τόσο διαφορετικές απαντήσεις στην ίδια ερώτηση;
Κι ο γέρο-Ελισαίος απάντησε:
-Άκου, παιδί μου. Ο καθένας μας κουβαλά στην καρδιά του το περιβάλλον στο οποίο ζει. Αυτός, που δε βρήκε τίποτε καλό στα μέρη από όπου πέρασε δεν θα συναντήσει ούτε κι εδώ κάτι καλό. Εκείνος που συνάντησε φίλους εκεί θα βρει κι εδώ. Κι αυτό διότι στην πραγματικότητα η ψυχική στάση είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μας που μπορούμε να ελέγχουμε απόλυτα. Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ καθώς θα μεγαλώνεις!
Παρόμοια απάντησε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης όταν τον ερώτησαν αν ωφελούνται όλοι από την επίσκεψή τους στο Άγιον Όρος: <<Αν είσαι σαν την μύγα θα δεις όλα τα κακά, αν είσαι σαν τη μέλισσα θα δεις και όλα τα καλά, εξαρτάται λοιπόν από τη προαίρεση του επισκέπτη!>>

ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΝ!
Μια φορά ένας γέρος καβάλα σ'ένα γαϊδουράκι, που το έσερνε ένα αγόρι, διέσχιζε ένα κεφαλοχώρι. Κάποιοι που τον είδαν είπαν: «Για κοίτα το γέρο, μάλλον ξεκούτιανε· απολαμβάνει τον περίπατο χωρίς να υπολογίζει το φτωχό αγόρι που μόλις το κρατούν τα πόδια του!
Ύστερα από λίγο ο γέρος κατέβηκε από το γαϊδούρι και ανέβασε το αγόρι, ενώ εκείνος προπορευόταν σέρνοντάς το από το καπίστρι του. Δεν πρόφτασαν να διανύσουν ούτε εκατό μέτρα και κάποιος τολμηρός σχολίασε μεγαλόφωνα: «Συγχαρητήρια! Οι γέροι να τρεκλίζουν και τα παλιόπαιδα καβάλα. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός στον κόσμο!» Το μικρό αγόρι το άκουσε και έγινε κατακόκκινο σαν την παπαρούνα από την ντροπή του. Παρακάλεσε το γέρο να ανεβεί και εκείνος στο γαϊδούρι και έτσι καβάλα κι οι δυο συνέχισαν την πορεία.
Προτού φτάσουν στην πηγή να ξεδιψάσουν και να ποτίσουν το ζωντανό, τους συνάντησαν κάποιο καραβάνι. Αντί για χαιρετισμό από τους ανθρώπους του καραβανιού δέχτηκαν ομοβροντία επιπλήξεων: «Έχετε σκοπό να ξεκάμετε το ζωντανό; Μήπως θα θέλατε να το φορτώσετε και κανένα αγκωνάρι για να ξεμπερδεύει μια ώρα γρηγορότερα;» είπαν. Χωρίς να μιλήσουν, το παιδί και ο γέρος ξεκαβαλίκεψαν αμέσως και συνέχισαν την πορεία τους αμίλητοι.
Φτάνοντας στην άκρη της άλλης πόλης κουρασμένοι και κάθιδροι ακούνε κάποιον να περνά δίπλα τους ψιθυρίζοντας: «Με τέτοια ζέστη και πάνε με τα πόδια! Τι τον έχουν το γάιδαρο, μόνο για να τον ταΐζουν;». Ο γέρος και το αγόρι αλληλοκοιτάχτηκαν.
-Αγόρι μου, είπε ο γέρος, οργάνωσε τη ζωή σου όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, επιλέγοντας εκείνο που δεν θα βλάψει το συνάνθρωπό σου ή τουλάχιστον που θα προκαλέσει τη μικρότερη ζημιά σε όλους. Έχε υπόψη σου ότι με τον τρόπο που θα ενεργήσεις ποτέ δεν θα συμφωνήσουν οι πάντες. Κάποιοι θα σε αποδεχθούν και κάποιοι όχι. Πάντα όμως θα υπάρχουν εκείνοι που θα σε κριτικάρουν!!!
ΤΟ ΑΔΙΑΛΥΤΟ ΧΕΡΙ
(Προσοχή στην Ιεροκατηγορία!)
ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟ:

Αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ.
Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
-Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.
Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό είναι το χέρι του Θεού και Εκείνον πρέπει πάντα να αφήνεις να σε καθοδηγεί σύμφωνα με το θέλημά Του.
Δεύτερη ιδιότητα: Πότε πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα.
Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.
Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ήτο εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Η πέμπτη ιδιότητα τέλος του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη.
Να προσπαθείς να έχεις επίγνωσητης κάθε σου πράξης.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΓΙΑΓΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ..
    Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας 
Παρασκευή το βράδυ μαζευόμαστε και λέμε κανέναν λογισμό, κάτι να μάθουμε γιά την ζωή μας μέσα στο μεγάλο σχολείο της Εκκλησίας.
Και αυτήν την Παρασκευή λέγαμε γιά τον χρόνο, πώς οργανώνεται, πώς καταμερίζεται, πώς ζούμε δηλαδή την κάθε στιγμή μας, μέσα στην σωτήρια κιβωτό, στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
α. Απόψε, λοιπόν, πήρε τον λόγο η Φωτεινή και είπε: «Είχα μία υπομονή, αυτό το λουλούδι, που είναι και κάκτος είναι και πάγος. Αρκετά χρόνια, ήταν ακόμα μικρό, το λουλούδι δεν άνθιζε.
Αλλά πέρυσι με άνθισε. Εκεί, μετά τα Χριστούγεννα, τέλη Δεκεμβρίου-αρχές του νέου έτους. Είχε πολλά λουλούδια. Αλλά ένα βραδάκι είπα να βάλω στην γλάστρα μία χάρτινη εικονίτσα με τον πάτερ Παΐσιο, που σ αυτήν τον προσεύχομαι.
Την άλλη μέρα που ξυπνήσαμε, βλέπουμε, και εγώ και ο άντρας μου, να είναι το φυτό γεμάτο με λουλούδια. Αλλά τα λουλούδια αυτά ήταν μεγαλύτερα, δέκα πόντους τουλάχιστον το καθένα, ενώ πριν ήταν τρεις-τέσσερεις πόντους. Την άφησα εκεί την εικόνα λίγες μέρες και μετά την πήρα. Το άλλο πρωΐ όλα τα άνθη είχαν πέσει.»
β. Παλαιότερα, είχα σημειώσει μία άλλη ιστορία. Ένα παλληκάρι σε μία αγιορείτικη συντροφιά μας μιλούσε γιά την γιαγιά του την Δέσποινα, που ήταν από την Ελεού της Τραπεζούντας.
Γλυκός, γλυκύτατος άνθρωπος η γιαγιούλα, από τα νειάτα της μέχρι τώρα στα βαθειά της γεράματα.
Το στόμα της γλυκό, πάντα γλυκόλογη, όλο με τον καλό τον λόγο στο στόμα.
Πέθανε η γιαγιά, την έθαψαν. Στο μνήμα της φύτρωσε τριανταφυλλιά.
Από μόνη της. Όταν πήγαν να την ξεθάψουν, άνοιξαν τον τάφο, η τριανταφυλιά ρίζες δεν είχε, έβγαινε από την γλώσσα της. Εκεί είχε ριζώσει.
Τραντάφυλλον το στόμα, έλεγε η άλλη πόντια, η Οσία Σοφία της Κλεισούρας.
Δόξα τω Θεώ, τω Τρισαγίω.
Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΜΑΣ

Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος.
Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη.
Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο!
Ο ζητιάνος έκθαμβος μπροστά σ’ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε, πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες που κράτησε ο άρχοντας.
Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος.
Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!!
Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού!
Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία.
Κι αυτό, πάλι για μας.
Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος.
Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις.
Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - Ουράνια μηνύματα - Θαυμαστά γεγονότα» ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

H AΣΕΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ !! (ΑΠΙΘΑΝΟ)

Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956.
..................................ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΚΟΝΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ
Μια φορά και έναν καιρό, ένας σωματώδης και δυνατός ξυλοκόπος ζήτησε δουλειά σε κάποιο χονδρέμπορο ξυλείας. Ο έμπορος τον προσέλαβε με καλό μισθό και καλές συνθήκες δουλειάς. Έτσι ο ξυλοκόπος αποφάσισε να δώσει τον καλύτερο εαυτό του.
Το αφεντικό του έδωσε ένα τσεκούρι και του υπέδειξε που να δουλέψει. Την πρώτη μέρα ο ξυλοκόπος έφερε 18 κορμούς δένδρων.
“ Συγχαρητήρια,” είπε το αφεντικό. “Συνέχισε έτσι!”
Χαρούμενος από τα λόγια του αφεντικού, ο ξυλοκόπος προσπάθησε ακόμη περισσότερο την επόμενη ημέρα αλλά μπόρεσε να φέρει μόνο 15 κορμούς. Την Τρίτη μέρα προσπάθησε ακόμα πιο πολύ, αλλά έφερε μόνο δέκα κορμούς. Κάθε μέρα, ενώ προσπαθούσε δυνατότερα, έφερνε όλο και πιο λίγους κορμούς.
“ Θα πρέπει να χάνω δυνάμεις”, σκέφτηκε ο ξυλοκόπος. Τότε πήγε στο αφεντικό και ζήτησε συγνώμη, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί.
“ Πότε ήταν η τελευταία φορά που τρόχισες το τσεκούρι;” ρώτησε το αφεντικό.
“ Να το τροχίσω; Δεν είχα χρόνο να το τροχίσω. Ήμουν πολύ απασχολημένος κόβοντας δέντρα…”
—————————
Έτσι συμβαίνει και στην πραγματική μας ζωή. Δεν βρίσκουμε ποτέ χρόνο να ακονίσουμε “το τσεκούρι”. Συμβαίνει καθημερινά να είμαστε όλο και πιο απασχολημένοι και παράλληλα πιο δυστυχισμένοι.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μήπως ξεχάσαμε να είμαστε έξυπνοι; Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να εργάζεται κάποιος πολύ σκληρά. Αλλά δεν πρέπει να εργάζεται τόσο σκληρά ώστε να παραμελεί τα σημαντικά καθημερινά πράγματα, όπως την προσωπική ζωή, την προσευχή, την οικογένεια, το διάβασμα κτλ κτλ. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο να χαλαρώσουμε, να σκαφτούμε, να μάθουμε και να αναπτυχθούμε.
Αν δεν βρούμε χρόνο να τροχίσουμε “το τσεκούρι”, γινόμαστε νωθροί και ο νους χάνει τις ικανότητες του.
................. H ''KΛΙΜΑΞ'' ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.
Ο Carl Gustav Jung
Ελβετός γιατρός και ψυχολόγος υπήρξε ο εισηγητής της σχολής της αναλυτικής ψυχολογίας.
"Η εποχή μας έχει ανάγκη από αγίους", συνήθιζε να λέει ο Καρλ Γιούγκ, πιστός στις ιδεαλιστικές θεωρίες που τον έφεραν πολύ μακρύτερα από τον Φρόυντ. Ο Γιούνγκ πίστευε βαθιά πως αν δεν έχει κανείς με τι να αντικαταστήσει το θρησκευτικό ένστικτο θα πρέπει να το αφήνει άθικτο, καθώς αποτελεί θεμέλιο του ατομικού κόσμου. Η κατάρρευση των θρησκευτικών πεποιθήσεων ακολουθείται συχνά από κατάρρευση της προσωπικότητας, κάτι που ο Γιουνγκ παρατηρούσε συχνά στους ασθενείς του.
Αυτός ο μεγάλος ψυχολόγος ήταν βαθειά επηρεασμένος από τον μεγαλύτερο αναλυτή μελετητή και ανατόμο της ανθρώπινης ψυχής στο κόσμο, τον Άγιο Ιωάννη ηγούμενο στο Σινά για σαράντα χρόνια (525-605) που με το μοναδικό του έργο ''Κλίμαξ" (= Σκάλα) αναλύει προσεκτικά τα πάθη και τις αρετές.
Η «Κλίμακα» περιλαμβάνει τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές.
Ό,τι πιό ΤΕΛΕΙΟ έχει γραφεί από ασκητικό πατέρα. Απευθύνεται βασικά σε μοναχούς, αλλά αφορά κάθε άνθρωπο. 
Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα στη πνευματική περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Μαρτίου και την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Το βιβλίο αυτό υπάρχει στο διαδίκτυο και μπορούμε να το μελετάμε εύκολα ακόμα και από το κινητό μας.

.................................."Ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας"
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αυτοκράτορας, που είχε διαλέξει σαν προσωπικό του σύμβουλο ένα πολύ σοφό γέροντα που όμως είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, συνεχώς επαναλάμβανε, "ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου... ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου"...
Ο αυτοκράτορας όμως παρόλο που το "ελάττωμα" του σοφού τον εκνεύριζε, τον κρατούσε κοντά του γιατί οι συμβουλές και η σοφία του, τού ήταν πολύ χρήσιμα και γι΄ αυτό το λόγο, τον έπαιρνε πάντα μαζί του, ειδικά όταν απομακρυνόταν από το παλάτι.
Μια βροχερή μέρα, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να καλλωπιστεί και αφού τον έπλυναν οι γυναίκες της αυλής, ζήτησε από τον κουρέα να τον ξυρίσει και να του κάνει μανικιούρ.
Την ώρα όμως που ο κουρέας του έκοβε τα νύχια, ακούστηκε ένας κεραυνός τόσο δυνατός που ο αυτοκράτορας και ο κουρέας τρόμαξαν τόσο πολύ που ο κουρέας έκοψε το μικρό δαχτυλάκι του αυτοκράτορα... Κραυγές, πόνου και θυμού κυρίευσαν τον αυτοκράτορα που έπεσε πάνω στον κουρέα με μεγάλη οργή: "Γρήγορα στην φυλακή, ανάξιε, έκοψες το δάχτυλο του αυτοκράτορα, θα σαπίσεις μέσα στην φυλακή για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου!" Τότε επενέβη ο σοφός γέρος και άρχισε πάλι να επαναλαμβάνει: "ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου..., ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου"...
Ο αυτοκράτορας γεμάτος οργή, φώναξε: "Φτάνει πια, με αυτές τις ανοησίες, σε βαρέθηκα όλα αυτά τα χρόνια και εσύ στην φυλακή, έτσι θα μπορείς ν' ακούς μόνος σου τις βλακείες σου μέχρι το τέλος της ζωής σου!"
Την επόμενη μέρα ο αυτοκράτορας, για να ξεθυμώσει και να χαλαρώσει, αποφάσισε να πάει κυνήγι στο δάσος, βέβαια μόνος του, μια και είχε φυλακίσει τον γέροντα σοφό που συνήθως τον ακολουθούσε παντού. Ενώ βρισκόταν στο δάσος, ξαφνικά τον περικύκλωσαν οι πολεμιστές-αιρετικοί της θεάς Κάλι, τον συνέλαβαν και ήταν πολύ ευτυχισμένοι που βρήκαν ένα θύμα για να το θυσιάσουν στην θεά τους. Ο αυτοκράτορας, φώναξε, ούρλιαξε, παρακάλεσε, αλλά τίποτα. Εκείνοι είχαν αποφασίσει να τον θυσιάσουν στη θεά Κάλι που ήταν η θεά του κακού και γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Τον έντυσαν λοιπόν με το ειδικό ράσο, τον άλειψαν με το ιερό τους λάδι, τον έδεσαν στον βωμό και ενώ ο αρχηγός ήταν έτοιμος να του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά, είδε, με τρόμο, πως από το θύμα έλλειπε ένα μέλος- το μικρό του δαχτυλάκι, βρίζοντας και φτύνοντας τον έλυσε, γιατί δεν επιτρεπόταν να θυσιάσουν κάποιον που δεν ήταν αρτιμελής και έτσι τον άφησαν να φύγει...
Ακόμα ζαλισμένος, ο αυτοκράτορας γρήγορα έτρεξε στο παλάτι του και στο δρόμο κατάλαβε τι είχε γίνει,ο σοφός γέροντας είχε δίκιο και ευτυχώς που σε εκείνο το ατύχημα τού έκοψε ο κουρέας το δάχτυλο και έτσι σώθηκε η ζωή του. Τι σημασία είχε ένα δαχτυλάκι λιγότερο μπροστά στον κίνδυνο που είχε διατρέξει; Καλύτερα ζωντανός και με ένα δάχτυλο λιγότερο παρά νεκρός!
Φτάνοντας στο παλάτι ο αυτοκράτορας, πήγε αμέσως στις φυλακές και ελευθέρωσε τον κουρέα και μετά πήγε στον σοφό γέροντα, μπήκε στο κελί τον αγκάλιασε και του είπε: "Φίλε μου, συγχώρεσε με, για το κακό που σου έκανα, τι τυφλός που ήμουνα. Με συνέλαβαν οι αιρετικοί της θεάς Κάλι και ενώ ήταν έτοιμοι να με θυσιάσουν, είδαν πως μου έλειπε το μικρό μου δαχτυλάκι και με άφησαν να φύγω, είχες δίκιο φίλε μου, "ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας!" Συγχώρεσε με φίλε μου, θα είσαι πάντοτε κοντά μου και όλο το βασίλειο σου ανήκει...
Αλλά τώρα πες μου σε παρακαλώ πολύ, εσύ, που σε έβαλα φυλακή, "που είναι το καλό που συνέβηκε σε σένα;" Με ηρεμία ο γέροντας κοίταξε τον αυτοκράτορα και του απάντησε: "Βλέπετε εξοχότατε, εάν δεν με είχατε φυλακίσει θα σας είχα συνοδέψει, όπως πάντα, στο κυνήγι σας στο δάσος και σε εμένα δεν λείπει κανένα δάχτυλο...! "Ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας".
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ (ΑΡΧΑΙΟΙ)
ΕΦ' ΟΣΟΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Ο ΘΕΟΣ... (ΠΑΤΕΡΕΣ)

..............................................................Τα δύο Άλογα.
<<Ακριβώς πάνω από τον δρόμο μου είναι ένα χωράφι με δύο άλογα.
Από μία απόσταση, κάθε άλογο φαίνεται φυσιολογικό.
Αλλά εάν σταματήσεις το αυτοκίνητό σου, ή περπατήσεις κοντά, θα παρατηρήσεις κάτι καταπληκτικό...
Το κοίταγμα στα μάτια του ενός αλόγου θ' αποκαλύψει ότι είναι τυφλό.
Ο ιδιοκτήτης του διάλεξε να μην το εξαλείψει, αλλά έφτιαξε ένα καλό σπίτι γι' αυτό.
Αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό.
Εάν σταθείς κοντά και αφουγκραστείς, θ' ακούσεις τον ήχο κάτι σαν μιας καμπάνας.
Κοιτώντας γύρω για την πηγή του ήχου θα δεις ότι προέρχεται από το μικρότερο άλογο στο χωράφι.
Προσκολλημένο στο καπίστρι του αλόγου είναι ένα κουδουνάκι. Επιτρέπει στον τυφλό φίλο να ξέρει πού είναι το άλλο άλογο, έτσι ώστε να μπορεί ν' ακολουθεί.
Καθώς στέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους δύο φίλους, θα δεις ότι το άλογο με το κουδούνι πάντα ελέγχει το τυφλό άλογο και ότι το τυφλό άλογο πάντα ακούει το κουδουνάκι και μετά προχωρά αργά προς το μέρος του άλλου αλόγου εμπιστευόμενο ότι δεν θα ξεστρατίσει.
Όταν το άλογο με το κουδούνι επιστρέφει στο σκέπαστρο της σιταποθήκης κάθε βράδυ, σταματά περιστασιακά και κοιτά πίσω, για να βεβαιωθεί ότι ο τυφλός φίλος δεν είναι πολύ μακριά πίσω για ν' ακούσει το κουδούνι. >>

Όπως ο καλός ιδιοκτήτης αυτών των δύο αλόγων, ο Θεός δεν μας πετά, γιατί μας αγαπά, όταν έχουμε προβλήματα ή προκλήσεις. Μας παρακολουθεί όμως και μάλιστα φέρνει άλλους στις ζωές μας για να μας βοηθήσουν όταν είμαστε σε ανάγκη..
Μερικές φορές είμαστε το τυφλό άλογο οδηγούμενοι από το κουδουνάκι αυτών που ο Θεός τοποθετεί στις ζωές μας Άλλες φορές είμαστε το άλογο οδηγός, βοηθώντας άλλους να βρουν τον δρόμο τους.. Οι καλοί φίλοι είναι σαν αυτό...
Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί.
Παρακαλώ άκου προσεκτικά για το δικό μου κουδούνι και θα ακούσω προσεκτικά για το δικό σου. Και θυμήσου...
Να είσαι πιο καλός (με τους άλλους) από ό,τι είναι απαραίτητο.
Καθένα που γνωρίζεις αγωνίζεται, σε κάποιο είδος μάχης.
Ζήσε απλά. Αγάπησε γενναιόδωρα. Νιάξου βαθιά. Μίλα καλοσυνάτα...
Γίνε όργανο του Θεού, της Αγάπης. Της σταυρωμένης Αγάπης!
Και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό!
ΚΡΥΦΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ
ΥΠΕΡΟΧΟ: Πέμπτη του Πάσχα κι ο παπα – Λευτέρης πρωΐ-πρωΐ φόρτωνε το ζώο του κι ετοιμαζόταν να κατεβεί στην Τραπεζούντα.
.............................................ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ...
Κάποιος άνθρωπος ονόματι Κωνσταντίνος, άνθρωπος πάρα πολύ ευλαβής, υπηρετούσε σε κάποιο ναό.
Κάποτε που τελείωσε το λάδι και επειδή δεν είχε με τι να ανάψει τα κανδήλια, τα γέμισε με νερό, έβαλε το συνηθισμένο φυτίλι στο καθένα απ’ αυτά και τα άναψε σαν να είχαν λάδι.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ενώ έκανε τέτοια θαύματα, ακούστε τι ταπείνωση είχε.
Επειδή η φήμη του είχε διαδοθεί σε όλες τις γύρω περιοχές από πολλά θαύματα που έκανε μέσω αυτού ο Άγιος Θεός, πήγαιναν πολλοί για να τον δουν και να πάρουν κάτι από τη Χάρη που είχε η παρουσία του. Κάποια φορά πήγε και ένας γεωργός από μέρος μακρινό για να τον δει. Έτυχε ο Άγιος να είναι ανεβασμένος πάνω σ’ ένα σκαμνί ξύλινο και να ετοιμάζει τα κανδήλια για να τα ανάψει. Ήταν μάλιστα πολύ κοντός στο ανάστημα, με αδύνατο σώμα και άσχημο πρόσωπο. Ο γεωργός λοιπόν ζητούσε επίμονα να του δείξουν ποιός είναι ο ευλαβέστατος άνθρωπος Κωνσταντίνος. Οι παρευρισκόμενοι του έδειξαν τον άνθρωπο εκείνον που ήταν πάνω στο σκαμνί.
Ο γεωργός τότε, επειδή έκρινε την αγιότητα του ανθρώπου από την κατασκευή του σώματος, μόλις τον είδε τόσο κοντό και αδύνατο, σκέφθηκε μήπως δεν είναι αυτός για τον οποίο είχε ακούσει ότι κάνει θαύματα και είναι μεγάλος και σπουδαίος.
Όταν όμως έμαθε από τους παρευρισκομένους ότι αυτός πραγματικά είναι ο ευλαβής Κωνσταντίνος, τον σιχάθηκε από το σχήμα και τη σωματική του κατασκευή και είπε ειρωνικά:
- Εγώ περίμενα να δω άνθρωπο. Αυτός όμως δεν έχει καμιά ομοιότητα με άνθρωπο.
Μόλις άκουσε τα λόγια αυτά ο άνθρωπος αυτός του Θεού, άφησε τα κανδύλια, έτρεξε γρήγορα, τον αγκάλιασε και του είπε:
- Αδελφέ, σου χρωστώ μεγάλη χάρη. Μόνο εσύ έχεις ανοικτά τα μάτια σου. Μόνο εσύ κατάλαβες ποιός πραγματικά είμαι!
......................................................ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ
Δεν έχει δημοσιευθεί ποτέ διότι οι άνθρωποι που μου το διηγήθηκαν είναι πολύ ταπεινοί.
Ο Ν.Α., ευκατάστατος ομογενής απο το Σικάγο των Η.Π.Α.,πολύ καλός άνθρωπος αλλά άθεος, πριν 25 περίπου χρόνια, είδε μια βραδιά στον ύπνο του ένα μικροσκοπικό παππούλη να του ζητάει ευγενικά να τον παραλάβει απο κάποιο αεροδρόμιο του Σικάγου, δίνοντας του συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα.
' Νίκο καλό μου παιδι, έλα τάδε μέρα και ωρα στο αεροδρόμιο να με παραλάβεις σε παρακαλώ'.
Όταν ξύπνησε το πρω
ΐ, ο Ν. διηγήθηκε στη σύζυγο του Μ. το όνειρο που είχε δει.
Εκείνη, αρχίζοντας τα πειράγματα λόγω της αθεΐας του, του είπε οτι ήταν απλώς ένα όνειρο και να μη δώσει σημασία.
Το όνειρο επανελήφθη στον ύπνο του Ν. πολλές φορές, σε σημείο που ο άνθρωπος είχε αρχίσει να ταράζεται. Κάποτε ο "εφιάλτης" σταμάτησε και ο Ν. ηρέμησε.
Μετά απο κάμποσο καιρό, έφθασε η καθορισμένη ημερομηνία που ο παππούλης είχε προαναγγείλει στο όνειρο. Ο Ν. αποφάσισε να πάει κρυφά στο αεροδρόμιο για να αποφύγει τα κοροϊδευτικά σχόλια της γυναίκας του.
" Τι έχω να χάσω", συλλογίστηκε, " στο κάτω κάτω θα κάνω τη βόλτα μου, θα πιώ το καφεδάκι μου και ύστερα θα πάω στη δουλειά μου".
Πράγματι έτσι κι έγινε. Πήγε και αφού κάθησε σε μια γωνιά του χαώδους αεροδρομίου του Σικάγου, περίμενε τον άγνωστο παππούλη του ονείρου.
Ήπιε κάμποσους καφέδες αλλά η ώρα περνούσε και ο παππούλης δεν φαινόταν πουθενά. Μετά απο μια-μιάμιση ώρα, σκέφτηκε να φύγει, "καλά που δεν το είπα στη Μ. γιατί θα με κορόϊδευε". Όμως πριν προλαβει να τελειώσει τη σκέψη του, γυρίζοντας απο την άλλη μεριά, βλέπει ξαφνικά μπροστά του να εμφανίζεται στ' αλήθεια ο μικροσκοπικός παππούλης που έβλεπε στον ύπνο του. " Ευχαριστώ Ν. καλό μου παιδί που ήρθες, ήξερα πως θα ερχόσουν", του συστήθηκε ο γέροντας (και νυν Άγιος) Παΐσιος, μην πιστεύοντας εκείνος στα μάτια του, έχοντας μπροστά του στην πραγματικότητα τον παππούλη που έβλεπε στον ύπνο του, και παρ' ολίγο να πάθει συγκοπή!
Εντελώς σαστισμένος και σοκαρισμένος, αφού τρόμαξε να συνέλθει, πήρε τον παππούλη και πήγαν στο σπίτι του, (τι ευλογία!) στα προάστια του Σικάγου, όπου ο γέροντας Παΐσιος διέμεινε κάμποσο καιρό.
Ο Ν. και η Μ. πολύ ωφελήθηκαν, μεταμελήθηκαν και μπήκαν στον δρόμο του Θεού. Από ορκισμένος άθεος, ο Ν. έγινε πολύ πιστός χριστιανός.
Μου διηγήθηκαν οι ίδιοι το απίστευτο αυτό περιστατικό, στο σπίτι τους στο Σικάγο, πριν δεκαπέντε χρόνια. Είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Μαρτυρία: Αντωνία Μποτονάκη
π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ (1927-2006) περί Σαρκικών...
Aκούσαμε καί συλλέξαμε από μεγάλο αριθμό ομιλιών, κατά τήν κρίση μας, ενδεικτικές αναφορές του έμπειρου πατρός Αθανασίου, πού μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση καί πού αφορούσαν τά σαρκικά πάθη.
Τίς παρουσιάζουμε καί ευελπιστούμε νά γίνουν αφετηρία προβληματισμού γιά κάθε νέο καί νέα, γιά κάθε γονιό, γιά κάθε άνθρωπο πού ενδιαφέρεται νά ξεκαθαρίσει κάποια θέματα πού αφορούν στά σαρκικά αμαρτήματα. Π. Γκίνης