ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΤΟΥ
Sir Steven
Runciman

Η συνέντευξη του Sir S. Runciman, δόθηκε στο Ελσισιλντς της Σκωτίας, στο πατρογονικό του πύργο στους δημοσιογράφους Χρύσα Αράπογλου και Λαμπρινή Χ. Θωμά και για τεχνικούς λόγους (;) δεν <<βγήκε>> ποτέ στον αέρα, ενώ οι ίδιοι την θεώρησαν από τις πιό σημαντικές της καρριέρας τους, που σε διαμορφώνουν και δεν ξεχνάς ποτέ.
Την <<κατεβάσαμε>> από το <<flash.gr>> 6/11/2000 επ' ευκαιρία του θανάτου του μεγάλου αυτού φιλέλληνα, που βραβεύθηκε ευτυχώς, από τους Έλληνες με βραβείο πολιτισμού Ωνάση (16.09.97) και του απονομήθηκε από τον τότε πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Κ. Στεφανόπουλο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. (κάτωθι φωτογραφία).
___________________________________________________________

Λίγα βιογραφικά στοιχεία και απόψεις του, για την Ορθοδοξία
____________________________________________________________

Πως νοιώθει ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσα χρόνια με το Βυζάντιο;
Κουρασθήκατε;
Δύσκολο να απαντήσω. Το ενδιαφέρον μου ποτέ δεν εξανεμίσθηκε. Όταν άρχισα να μελετώ το Βυζάντιο, υπήρχαν πολλοί λίγοι άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα (τη Μεγάλη Βρετανία) που ενδιαφερόταν, έστω και ελάχιστα για το Βυζάντιο. Μ' αρέσει να πιστεύω πως <<δημιούργησα>> ενδιαφέρον για το Βυζάντιο. Αυτό που με ικανοποιεί, ιδιάιτερα σήμερα, είναι ότι πλέον υπάρχουν αρκετοί, πολλοί καλοί εκπρόσωποι (της σπουδής του Βυζαντίου) στη Βρετανία. Μπορώ να πω ότι αισυθάνομαι πατρικά απέναντί τους και είμαι ευτυχής που επέλεξα το Βυζάντιο ως το κύριο ιστορικό μου ενδιαφέρον.
Και ήταν ελκυστικό για σας όλα αυτά το χρόνια;
Το Βυζάντιο το βρίσκω εξαιρετικά συναρπαστικό, γιατί ήταν ένας αυθύρπακτος πολιτισμός. Για να μελετήσεις το Βυζάντιο, πρέπει να μελετήσεις τη τέχνη, να μελετήσεις τη θρησκεία, να μελετήσεις ένα ολόκληρο τρόπο ζωής, που είναι πολύ διαφορετικός από το σημερινό.
Καλύτερος ή χειρότερος;
Κοιτάξτε... Δεν είμαι σίγουρος αν θα μου άρεσε να ζήσω στους βυζαντινούς χρόνους. Δε θα μου άρεσε, λόγου χάριν, να αφήσω γένια. Ωστόσο, στο Βυζάντιο είχαν ένα τρόπο ζωής που ήταν καλύτερα δομημένος.
Άλλωστε, όταν έχεις έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, η ζωή σου <<μορφοποιείται>> κι είναι πολύ πιό ικανοποιητική από τη σημερινή, όπου κανείς δεν πιστεύει σε τίποτε αρκετά.
Άρα ήταν μια θρησκευτική Πολιτεία;
΄Ηταν ένας πολιτισμός, στον οποίο η θρησκεία αποτελούσε μέρος της ζωής.
Και στους έντεκα αυτούς αιώνες;
Νομίζω ότι ο κόσμος μιλά για το Βυζάντιο λες και παρέμεινε το ίδιο, ένας πολιτισμός αμετάβλητος κατά τη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων.
Είχε αλλάξει πολύ από την αρχή ως το τέλος του, αν και κάποια συγκεκριμένα βασικά στοιχεία κράτησαν σε όλη τη διάρκειά του - όπως το θρησκευτικό συναίσθημα. Μπορεί να διαφωνούσαν για θρησκευτικά ζητήματα αλλά πίστευαν όλοι, και αυτό το αίσθημα είναι μόνιμο.
Ο σεβασμός, η εκτίμηση στις τέχνες, ως εκείνες που ευχαριστούν το Θεό, και αυτά διατηρήθηκαν. Κι έτσι, παρ' ότι οι μόδες άλλαξαν, η οικονομική κατάσταση άλλαζε, οι πολιτικές καταστάσεις άλλαζαν, υπήρχε μια ακεραιότητα, πολύ ενδιαφέρουσα μέσα στο σύνολο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΩΝΑΣΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΟΤΕ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ κ Κ. ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ SIR STEVEN RUNCIMAN.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ